Dobrać odpo­wied­nie pro­ce­du­ry, bez szu­ka­nia roz­wią­zań w trak­cie zabie­gu. Wyda­je się to oczy­wi­ste, ale im lep­sza dia­gno­sty­ka tym lep­sze lecze­nie. Radio­lo­gia cyfro­wa powo­du­je, że obraz moż­na dowol­nie kształ­to­wać w zależ­no­ści od potrzeb – powięk­szyć, wyostrzyć, zro­bić pozy­tyw i nega­tyw, zmie­nić kon­trast. Obraz cyfro­wy nie sta­rze­je się i moż­na go powie­lać w róż­ny spo­sób, choć­by dro­gą elek­tro­nicz­ną. Pacjent już nie musi się mar­twić że zdję­cie ule­gnie znisz­cze­niu lub się zagu­bi. Doku­men­ta­cja jest prze­cho­wy­wa­na na dys­ku twar­dym lub innych nośni­kach pamię­ci.

Radio­lo­gia cyfro­wa to przede wszyst­kim reduk­cja dawek pro­mie­nio­wa­nia do mini­mum.